Երբեմն կյանքում լինում են պահեր,երբ ցանկանում ես՝ ինքտ քեզանից շատ՜ հեռու գնալ...Ուզում ես կանգնել հենց՛ կյանքի դիմաց և՛ ուղիղ նայել նրա պատկերին,որ կերպարանքով՝ մարդկային, դաժան ,իրեն ոչ՛ հարիր քայլեր է անում...Ուզում ՛ես ասել,որ չշռայլեն՛ բառեր այնպիսի,որ իրենց համար գուցե՛ բան չարժեն...Ուզում՛ ես ասել ,որ երբ ձեր առաջ հոգին լայն բացում ,և՛ փակ աչքերով ձեզ վստահում են, մի՛ արեք՛ քայլեր,գուցե ձեզ համար շատ սովորական,բայց. ոչ՛ արժանի...Ախր հասկացեք՛այդպես չեն վարվում,երբ ամբողջ հոգով և՛,աչքերը փակ ձեզ վստահում